Komisja Europejska a swoboda przepływu osób w UE

Przeczytaj także: Więcej pracy w Europie

Wyniki ostatniego badania potwierdzają wnioski wyciągnięte z innych analiz, które konsekwentnie pokazują, że pracownicy z innych państw członkowskich są dla finansów publicznych krajów przyjmujących płatnikami netto. Pracownicy z innych państw członkowskich UE przeważnie wpłacają do budżetów krajów przyjmujących w postaci podatków i składek na ubezpieczenie społeczne więcej niż z nich otrzymują w postaci świadczeń, ponieważ zazwyczaj są młodsi i bardziej aktywni zawodowo niż pracownicy miejscowi. Badania, o których mowa, to m.in. przegląd migracji międzynarodowej przygotowany w 2013 r. przez OECD, badanie ośrodka badań nad migracjami University College London na temat kosztów i korzyści budżetowych wynikających z imigracji z państw A8 do Wielkiej Brytanii oraz niedawne badanie Centrum Reform Europejskich.

4. Jak reagować na potencjalne nadużycia?
W jakie narzędzia prawo UE wyposażyło państwa członkowskie, aby mogły przeciwdziałać nadużyciom?

Prawo UE obejmuje rygorystyczne zabezpieczenia zapobiegające nadużywaniu prawa do swobodnego przemieszczania się.

Przepisy UE dotyczące swobodnego przepływu obywateli pozwalają państwom członkowskim na podejmowanie skutecznych i niezbędnych działań w celu zwalczania nadużyć, takich jak małżeństwa dla pozoru, i oszustw, np. podrabiania dokumentów, a także innych pozorowanych działań lub nieprawdziwych oświadczeń służących wyłącznie nabyciu prawa do swobodnego przemieszczania się, poprzez odmowę lub wycofanie praw przyznanych dyrektywą 2004/38/WE (art. 35). Środki tego typu muszą być proporcjonalne i podlegają zabezpieczeniom proceduralnym określonym w dyrektywie.

Organy krajowe mogą rozpatrywać indywidualne przypadki, w których mają uzasadnione podejrzenie nadużycia, i w razie stwierdzenia, że w istocie dochodzi do nadużycia, mogą anulować prawo pobytu danej osoby i wydalić ją ze swojego terytorium.

Ponadto po dokonaniu oceny wszelkich odpowiednich okoliczności oraz w zależności od powagi przestępstwa (np. fałszowanie dokumentów, małżeństwo dla pozoru z udziałem przestępczości zorganizowanej) organy krajowe mogą również uznać, że dana osoba stanowi rzeczywiste, ciągłe i dostatecznie poważne zagrożenie dla porządku publicznego, i na tej podstawie wydać – oprócz decyzji o deportacji – również decyzję o odmowie wjazdu, uniemożliwiając jej tym samym ponowny wjazd na terytorium kraju przez pewien okres.

Co proponuje Komisja w odpowiedzi na obawy zgłoszone przez państwa członkowskie?

W dniu 25 listopada Komisja przedstawiła propozycję pięciu konkretnych działań, których powodzenie wymaga współdziałania państw członkowskich. Są to konkretne przykłady sposobów, jakimi UE może wspomagać władze krajowe i lokalne w maksymalnym zwiększaniu korzyści ze swobody przepływu obywateli UE, w zwalczaniu nadużyć i oszustw, w sprostaniu wyzwaniom włączenia społecznego i w praktycznym wykorzystywaniu dostępnych funduszy.