8 kroków do nawigacji

Przeczytaj także: Nawigacja Blaupunkt TravelPilot 52 EU LMU

Zaczęło się od tzw. nawigacji zliczeniowej, która polega na określeniu aktualnej pozycji statku na podstawie przebytej drogi od ostatniego znanego punktu obserwacyjnego. Do wykonania tych obliczeń niezbędna była znajomość kursu, logów pokładowych a także prędkości poruszania się. Podwaliny tej metody powstały dzięki umiejętnościom m.in. starożytnych Greków, którzy żeglowali także w nocy i na podstawie położenia Słońca oraz gwiazd potrafili określać kierunki świata. Te doświadczenia przyniosły też pierwsze informacje o miejscach niebezpiecznych dla żeglugi.

1) Kompas i mapa

Za pierwszy krok milowy w historii rozwoju nawigacji można uznać wynalezienie sposobu na skuteczne wskazywanie północy, bez względu na porę dnia lub nocy, warunki atmosferyczne i inne czynniki ograniczające tradycyjne metody rozpoznania stron świata. Dzięki temu można było podróżować z dala od lądu wciąż orientując się we własnym położeniu. Pierwsze wzmianki o użyciu czegoś na kształt kompasu pochodzą jeszcze ze starożytnych Chin. Z zapisków wynika, że znane były tam specjalne właściwości magnetytu, który np. oprawiony w drewno unoszące się na wodzie i położony w naczyniu z cieczą ustawia się według linii sił ziemskiego pola magnetycznego.
Pierwsze wersje współczesnego kompasu w Europie pojawiły się dopiero w XII wieku.
W podobnym okresie stworzone zostały również pierwsze mapy nawigacyjne z naniesioną na nie linią brzegową. Kartografowie nanosili na nie także notatki o kierunkach geograficznych, o głębokości wód, a także o znanych im utrudnieniach w żegludze.

2) Pomoce dla nawigatorów

Okres odkryć geograficznych przyniósł wiele nowych wynalazków, które szybko stawały się niezbędnikami kapitanów okrętów. Wśród nich była na przykład tzw. laska Jakuba, urządzenie wykorzystywane do określania wysokości kątowej ciał niebieskich nad horyzontem, a także kątów poziomych i pionowych pomiędzy obiektami widocznymi na Ziemi. Następcą tego urządzenia zostało astrolabium, stosowane głównie w XVIII wieku. Zwieńczeniem drogi rozwoju tego przyrządu jest sekstant. Wynaleziony w 1731 roku do dziś pozostaje w użyciu w niemal niezmienionej formie.

3) Radio

Choć samo radio nie było czynnikiem, który bezpośrednio wpłynął na rozwój urządzeń nawigacyjnych dla samochodów i pojazdów naziemnych, to warto wspomnieć o jego istotnym wpływie na ogólną historię tego typu sprzętu. Radiolokacja i radiolatarnie wywarły ogromy wpływ na żeglugę. Umieszczenie radiostacji w samolotach pozwoliło pilotom na skuteczne kierowanie i naprowadzanie podczas lotów długodystansowych.
Przydatność samych fal radiowych w nawigacji pojazdów pokazał okres Zimnej Wojny, wyścig kosmiczny i zbrojenia mocarstw. W drugiej połowie lat 50tych XX wieku powstały pierwsze sztuczne satelity, a w 1957r. odkryto również, że sygnały radiowe z nich wysyłane można wykorzystywać do pozycjonowania obiektów na ziemi. Dzięki temu powstał pierwszy wojskowy, satelitarny system namierzania celów. Dopiero na początku lat 80tych, po wypadku Koreańskiego samolotu, który został zestrzelony nad terytorium ZSRR, udostępniono w/w system do użytku cywilnego.

4) Nawigacja inercyjna

Zanim system GPS wykorzystano w samochodach, podejmowano inne próby opracowania systemu nawigacji tych pojazdów. Do takich prób można zaliczyć m.in. nawigację inercyjną firmy Etak. Nawigacja inercyjna to rozwiązanie wykorzystywane głównie na okrętach podwodnych, aktualne położenie oblicza na podstawie pomiaru przyśpieszenia i kierunku poruszania się pojazdu. Jednak podzespoły wykorzystane przez producenta do samochodowej wersji tego typu nawigacji były niewystarczające, aby dokonać precyzyjnych pomiarów i tym samym urządzenie często „gubiło się”, nie będąc przydatnym dla użytkownika.