Rządowy program budowy dróg to kiełbasa wyborcza?

Przeczytaj także: Budowa dróg w Europie: wzrost nakładów

Takie „polityczne” dobieranie rządowych priorytetów drogowych ma już u nas długą tradycję. Klasycznym tego przykładem jest S22 z Elbląga do Grzechotek, której budowa ruszyła za rządów SLD-PSL. Dlaczego wybrano akurat tę drogę, choć wiele innych dużo bardziej obciążonych ruchem (choćby duża część „siódemki”) musiało czekać, bo brakowało pieniędzy na przerobienie ich na ekspresówki? Dlatego, że bardzo zabiegał o nią ówczesny marszałek województwa warmińsko-mazurskiego z SLD. Budowa S22 z Elbląga do Grzechotek kosztowała pół miliarda złotych, a jest to kompletnie nietrafiona inwestycja. Bo ruch na tej trasie, szczególnie bliżej granicy z Obwodem Kaliningradzkim, jest jak na trasę tej rangi znikomy. W 2010 r. GDDKiA zmierzyła go tam w trzech miejscach (mierzyła też w tym roku, w ramach następnego Generalnego Pomiaru Ruchu, przeprowadzanego przez tę instytucję co pięć lat, ale dane z tegorocznego pomiaru nie są jeszcze upublicznione). W najbliższym granicy punkcie ruch na S22 wyniósł wówczas 319 aut na dobę (czyli 13 na godzinę), w kolejnym – 523, a koło Elbląga – 3258.

Podobnych przypadków było dużo więcej. Pierwszy z brzegu przykład to obwodnica Frampola na Lubelszczyźnie, w ciągu drogi krajowej nr 74, wybudowana w latach 2011-2012. Czy kompletnie niepotrzebna południowa obwodnica Tarnowa, bo ma on przecież obwodnicę północną (w postaci autostrady A4), która na linii wschód-zachód zupełnie temu miastu wystarczyłaby. Ale jakiś partyjny działacz stamtąd mógł się pochwalić przed wyborami, że budowę tej drogi „wychodził”. Jednocześnie – przez takie rozdrapywanie, rozpraszanie pieniędzy na drogi – wiele inwestycji, ważniejszych i pilniejszych, było odsuwanych w czasie. Rządzący jednak zbytnio tym się nie przejmowali.