Rozwój demograficzny Polski IX 2007

Przeczytaj także: W 2050 r. seniorzy liczniejsi niż dzieci

Liczba ludności Polski zmniejsza się od 10 lat, w latach 1997-2006 ubyło nas ok. 170 tys. Ujemne tempo przyrostu ludności wynosiło od minus 0,01% w 1997 r. do minus 0,08% w 2006 r., podczas gdy w latach 90-tych średnioroczna stopa przyrostu ludności kształtowała się na poziomie prawie +0,09%, ale już w drugiej połowie tych lat - dynamika przyrostu była zerowa.





Bezpośrednią przyczyną zmniejszania się liczby ludności Polski – obserwowaną w długim okresie – (obok ujemnego - w całym okresie powojennym - salda migracji zagranicznych, tzw. definitywnych) jest notowany od 1984 r. spadek liczby urodzeń – przy prawie nieistotnych zmianach w liczbie zgonów. Od 1993 r. urodzenia kształtują się na poziomie poniżej 500 tys., a od 1998 r. – poniżej 400 tys. Nadal znajdujemy się w depresji urodzeniowej, aczkolwiek od czterech lat obserwuje się stopniowy wzrost liczby urodzeń.

W 2007 r. odnotowano istotny wzrost liczby urodzeń oraz nieznaczne zwiększenie liczby zgonów. Dzięki pozytywnym zmianom w poziomie urodzeń i zgonów przyrost naturalny był dodatni i wyniósł prawie 16 tys.; przeciętnie - na każde 10 tys. ludności - przybyło 6 osób (w ub. roku 2 osoby). Dodatni przyrost naturalny odnotowujemy już drugi rok (cztery wcześniejsze lata charakteryzowały się ubytkiem naturalnym, np. w 2005 r. wyniósł on minus 3,9 tys., a największy odnotowano w 2003 r. i wynosił minus 14,1 tys.).

Migracje zagraniczne ludności

Szacuje się, że w okresie 3 kwartałów 2007 r. ujemne saldo migracji zagranicznych tzw. definitywnych (na pobyt stały) wyniosło ok. 16 tys. i było o ponad 40% mniejsze niż w analogicznym okresie ub. roku. W 2006 r. odnotowano gwałtowny wzrost liczby emigracji definitywnych; z ok. 20-25 tys. - rejestrowanych przez ostatnich 15 lat w ciągu każdego roku - do prawie 47 tys. Jednocześnie liczba imigrantów (najczęściej powracających Polaków) systematycznie wzrastała do ok. 11 tys. w 2006 roku.

Szacuje się, że w końcu 2006 roku poza granicami Polski na emigracji czasowej przebywało ok. 1950 tys. mieszkańców naszego kraju, w tym ponad 1600 tys. w Europie. Zdecydowana większość emigrantów z Polski przebywała w krajach członkowskich UE - ok. 1550 tys. w 2006r. Liczba ta zwiększyła się o 380 tys. w ciągu tylko jednego roku (z z ok. 1170 tys. w 2005 r.) i prawie podwoiła się w okresie naszego członkostwa w UE (w końcu 2004 r. w krajach UE przebywało czasowo ok. 750 tys. mieszkańców naszego kraju). Szacunek ten uwzględnia także tych Polaków, którzy od dłuższego czasu przebywali poza granicami Polski, w tym w krajach UE, bez względu na ich status pobytu.

Osoby przebywające czasowo za granicą (bez względu na czas tego pobytu) są uwzględniane w opracowywanych przez GUS bilansach liczby i struktury mieszkańców Polski. Należy jednak pamiętać, że osoby, których czasowa nieobecność w Polsce wynosi co najmniej rok powinny być zaliczone do rezydentów kraju przebywania.