Współczesny dyrektor: koordynowanie zespołu

Przeczytaj także: Przywództwo a cele efektywnej firmy

W stosunku koordynacji autorytet osobisty przełożonego ma mniejsze znaczenie niż w stosunku przywództwa. Stosunki między koordynatorem a podwładnymi mają bowiem na ogół racjonalny, a nie emocjonalny charakter. Cechy osobiste koordynatora są oczywiście ważne, ale z zupełnie innych powodów niż w przypadku przywódcy. Koordynator jest bowiem traktowany albo jako naturalny element systemu organizacyjnego, w którym uczestnictwo, a nie relacje z przełożonym, są dla podwładnego ważne, albo jako partner pomocny w rozwiązywaniu własnych problemów zawodowych.

Gdy przełożony jest postrzegany jako element systemu organizacyjnego, nie ma istotnych powodów, aby odchodzić od zdepersonalizowanych relacji i zastępować je bardziej osobistymi, choć oczywiście relacje te powinny być kulturalne. Jasne, że jest przyjemniej, kiedy koordynator w stosunkach z podwładnymi nie poprzestaje na chłodnej rzeczowości, ale potrafi te stosunki ocieplić za pomocą jakichś sympatycznych gestów.

W przypadku zaś relacji partnerskich między koordynatorem a podwładnymi, którzy są wysokiej klasy profesjonalistami, liczy się biegłość profesjonalna koordynatora, jego umiejętności komunikacyjne i organizatorskie, dzięki którym stwarza on podwładnym takie warunki pracy, w których mogą lepiej zaspokoić swoje potrzeby osiągnięć. Koordynatorem nie może być więc ktoś, kto nie wywołuje żadnych uczuć u podwładnych i z kim stosunki wyprane są z osobistych akcentów.

Łatwo zauważyć, że relacje koordynacyjne różnią się od siebie zasadniczo w zależności od tego, czy źródłem poczucia bezpieczeństwa i identyfikacji związanej z pracą jest porządek organizacyjny czy też wiedza, umiejętności i ambicje profesjonalne podwładnych. Jeśli poczucie pewności, bezpieczeństwa i identyfikacji podwładni zawdzięczają porządkowi organizacyjnemu, wówczas koordynacja, jako sposób sprawowania władzy, nawiązuje do koncepcji biurokracji Maxa Webera oraz mechanistycznego modelu organizacji. Jeśli natomiast podwładni, dzięki swym kwalifikacjom, potrafią sami sobie te potrzeby zaspokajać, wtedy sposób koordynacji opiera się na zasadach funkcjonowania struktur sieciowych, organizacji wirtualnych i tymczasowych zespołów zadaniowych. Pierwszą z tych form koordynacji nazwiemy autokratyczną, a drugą — demokratyczną.