Cięta riposta w rozmowie: jak nie dać się stłamsić?

Przeczytaj także: Sztuka mówienia zanika

Na zakończenie kilka przykładów z książki Matthiasa Nollke.

Riposta niewłaściwa (zbyt mocna):

Pani Roszkowska zgubiła ważny dokument. Jej szefowa zaczyna szukać razem z nią i w obliczu panującego na biurku bałaganu zauważa: „Na pani biurku panuje kompletny chaos. Bardzo proszę, aby na przyszłość utrzymywała pani większy porządek”. Pani Roszkowska czuje się dotknięta i odpowiada: „Och, wie pani, porządek utrzymują tylko ci, którzy są zbyt leniwi, żeby czegoś szukać”.

Riposta właściwa (pasuje do pozycji napastnika):

Podobną uwagę do pani Roszkowskiej kieruje jej kolega z pokoju: „Kiedy ostatni raz widziałaś blat swojego biurka?”. Odpowiedź jest celna: „Wiesz, porządek utrzymują tylko ci, którzy są zbyt leniwi, żeby czegoś szukać”.

Riposta niewłaściwa (zbyt mocna):

Podczas prezentacji panu Markowskiemu pomyliły się slajdy. Wodzi wskaźnikiem po ekranie. Kolega z widowni dogryza: „Masz chyba kłopoty z logicznym wnioskowaniem”. Pan Markowski ripostuje zupełnie bez klasy: „Chyba sam je masz!”.

Riposta właściwa (elegancka):

Ta sama sytuacja, ten sam atak, ale odpowiedź brzmi: „Tak, być może sprawia mi to czasem kłopot. Jednak co do ciebie, nie miałbym żadnych wątpliwości”. Śmiech kolegów dobitnie pokazuje czyje jest w tej sytuacji na wierzchu. Gdyby kolega chciał zaatakować jeszcze raz, pan Markowski mógłby liczyć na wsparcie grupy, która uciszyłaby krewkiego agresora.

Więcej przykładów błyskotliwych ripost oraz wskazówek jak je tworzyć znajdziesz w książce Matthiasa Nollke „Szermierka słowna — 100 rad mistrzów ciętej riposty” (Wydawnictwo Flashbook.pl, 2008). Wszelkie skróty i uzupełnienia za zgodą Wydawcy. Książkę znajdziesz w księgarni internetowej .