Mierniki gospodarcze LEI, Ifo, Nędzy i ZEW

Przeczytaj także: Wskaźniki gospodarcze Q, WOK i MCSI

Od grudnia 2008 r. tempo spadków indeksu zmniejszyło się. W marcu 2009 r. osiągnął on najniższą w historii wartość na poziomie 82,1. Przedsiębiorstwa zaraportowały o pogorszeniu sytuacji a także pesymistycznie postrzegały najbliższe sześć miesięcy. Wiele firm, szczególnie eksportujących zamierza zmniejszyć zatrudnienie.

W latach 2001-2006 indeks oczekiwań by wyższy, niż indeks bieżącej sytuacji, co świadczy o optymizmie przedstawicieli gospodarki. Od 2006 r. mamy do czynienia z sytuacją odwrotną - indeks oczekiwań, co do przyszłości znalazł się poniżej indeksu opisującego aktualną sytuację. Dowodzi to pesymizmu wśród niemieckich przedsiębiorców. Jednak od początku 2009 r. odnotowano wzrost indeksu oczekiwań, co świadczy, że odradza się optymizm w kręgach gospodarczych Niemiec.

Eksperci dodają, że gospodarka niemiecka boryka się od kilkunastu miesięcy z poważnymi problemami, o czym świadczą coraz gorsze wskaźniki ekonomiczne. Trend spadkowy indeksu Ifo świadczy o braku sygnałów zakończenia recesji w Niemczech. To rzutuje na sytuację w całej Europie, w tym Unii Europejskiej, gdyż Niemcy są największą potęgą gospodarczą na naszym kontynencie i czwartą na świecie.

Indeks Nędzy (USA)

Indeks Nędzy (Misery Index) został opracowany w 1960 r. przez ekonomistę Artura Okuna, doradcę prezydenta Johnsona. Sposób jego liczenia jest niezwykle prosty - sumowane są: stopa bezrobocia i roczna stopa inflacji. Zakłada się, że bezrobocie oraz inflacja zwiększają koszty w gospodarce i socjalne w państwie. Rosnąca inflacja oraz coraz duża ilość ludzi bez pracy powoduje pogorszenie sytuacji ekonomicznej kraju, wzrasta Indeks Nędzy.

Misery Index służy nie tylko diagnozowaniu kondycji gospodarki. Wykorzystywany jest również przez polityków amerykańskich, szczególnie przy ocenie poszczególnych kadencji prezydenckich, czy partii rządzących, zasiadających w Kongresie i Senacie.
Na wykresie Investors DM przedstawił przebieg zmian Indeksu Nędzy dla Stanów Zjednoczonych wraz ze składowymi: stopą bezrobocia oraz rocznymi stopami inflacji.

Rosnące wartości indeksu są zbieżne z okresami depresji w USA. W latach 70-tych miały miejsce dwa najwyższe szczyty indeksu. Pierwszy, bliski 20, wystąpił na początku 1975 r., kiedy w Białym Domu urzędował prezydent Ford. Przyczyną wzrostu indeksu była galopująca inflacja i bezrobocie, jakie rozpoczęły się za prezydentury Nixona, który musiał podać się do dymisji po ujawnieniu afery Watergate. Jeszcze w okresie urzędowania Forda indeks znacząco spadł, co było efektem stłumienia inflacji oraz stopy bezrobocia.

Drugi szczyt, najwyższy w historii publikacji wskaźnika, na poziomie bliskim 22 odnotowano w połowie 1980 r. za prezydentury Cartera. Tu decydujący wpływ na wzrost indeksu miała galopująca inflacja, która sięgała 15 proc. w marcu 1980 r. Wraz ze wzrostem inflacji rosło bezrobocie, jednak jego szczyt był przesunięty w czasie. Największe bezrobocie miało miejsce na przełomie lat 1982/1983 i zbliżyło się do 11 proc. Za prezydentury Reagana Misery Index szybko spadał.