Niepełnosprawni a aktywność zawodowa

Przeczytaj także: Aktywność zawodowa niepełnosprawnych

Celem badania jest pozyskanie informacji na temat osób niepełnosprawnych, które nie zostały do tej pory ujęte w żadnych innych polskich badaniach socjologicznych i psychologicznych, a także przygotowanie rekomendacji do tworzenia nowoczesnych, dedykowanych programów pomocowych.

Wstępne wyniki badań wskazują na dwie odrębne grupy ankietowanych.

Młode osoby do 35. roku życia, z reguły traktują siebie jako osoby samowystarczalne, aktywne, a ich ograniczenie sprawności w żaden sposób nie wpływa na codzienne życie. Badania jednoznacznie wskazują, że między nimi a rówieśnikami nie ma zasadniczych różnic psychologicznych, dlatego każde kategoryzowanie wywoływało niechęć, a niejednokrotnie złość i gniew ankietowanych.

Druga grupa w wieku 40-50. plus, to osoby, które z reguły nie radzą sobie na rynku pracy ze względu na bariery językowe, niższe kompetencje zawodowe czy mobilność. Takie osoby wymagają większej uwagi ze strony instytucji pomocowych. To, co zaskakuje, to wysoki procent osób z typową postawą roszczeniową, oczekujących na różnego rodzaju profity od instytucji pomocowych i agend rządowych.

Badania jasno pokazują, że programy pomocowe powinny być projektowane na miarę, optymalnie dostosowane do potrzeb osób niepełnosprawnych. - W świetle przeprowadzonych badań widać, iż grupa osób niepełnosprawnych nie jest homogeniczna, zatem nie można traktować wszystkich osób w ten sam sposób tylko ze względu na podobieństwo typu, charakteru, sposobu nabycia, momentu nabycia czy stopnia niepełnosprawności. Działania powinny być dostosowane przede wszystkim do wieku odbiorcy i historii jego życia. Czynniki te najmocniej wyznaczają to, które potrzeby są najważniejsze i które powinny być na pierwszym miejscu zaspokojone – twierdzi Kierownik Modułu Badawczego mgr Radosław Kaczan

Aktywność zawodowa kluczem do lepszego życia

Z analiz wynika, że osoby pracujące mają większe poczucie własnej wartości i akceptacji niż osoby bierne zawodowo. W jaki więc sposób angażować i aktywizować osoby niepełnosprawne? Według badaczy podstawowe działania mające na celu zmniejszenie prawdopodobieństwa wykluczenia społecznego osób z ograniczeniami sprawności w okresie dorosłości powinny być realizowane w okresie dzieciństwa i dorastania.

- W okresie intensywnej edukacji (na ogół do 23-24 roku życia) pomiędzy osobami sprawnymi i tymi z ograniczeniami sprawności występuje więcej podobieństw niż różnic. Sugeruje to pozytywną rolę środowisk edukacyjnych w rozwoju osób niepełnosprawnych. W przypadku osób w wieku 18-23/24 lata nacisk instytucji działających na rzecz osób z ograniczeniami sprawności powinien być położony nie na aktywizację zawodową, ale właśnie na „aktywizację edukacyjną” – twierdzi Kierownik Modułu Badawczego mgr. Konrad Piotrowski

Niska świadomość zdrowotna

Z badań wynika jeszcze jeden niepokojący aspekt – bardzo niska świadomość na temat własnych chorób i niepełnosprawności. Część ankietowanych nie było w stanie nic powiedzieć na temat własnej choroby, przypadłościach czy sposobach leczenia.