Strategie pośrednie: część 1

Przeczytaj także: Strategie pośrednie: część 2

Do rozpowszechnionych podejść inwestycyjnych w tym segmencie zaliczyć należy również strategie oparte na aktywnym podejściu do zarządzania. Najpowszechniejsze są tu strategie zrównoważone w ich odmianie jaką stosują różnorodne fundusze inwestycyjne. Strategie tego typu polegają na aktywnym zarządzaniu zarówno pulą odnoszącą się do instrumentów dłużnych, jak i pulą opartą na aktywach agresywnych takich jak akcje i przy mniejszym udziale instrumenty pochodne.

Strategie tego typu mają za cel optymalizację stopy zwrotu przy zachowaniu pewnego bufora bezpieczeństwa w postaci instrumentów bezpiecznych. Pomijając wszelkie standardowe wady związane ze zbiorowym inwestowaniem, należy stwierdzić że strategie tego typu są produktem dla inwestorów o umiarkowanym lub nieznacznie większym stopniu akceptacji ryzyka. Aktywne zarządzanie zarówno częścią dłużną jak i akcyjną wymaga niestety od inwestora dużej wiedzy oraz nakładu czasu niezbędnego do przeprowadzania stałych analiz na obu wymienionych rynkach. Dlatego też ten typ strategii jest często realizowany przez inwestorów za pośrednictwem funduszy inwestycyjnych. Ważną grupą strategii aktywnych jest również konserwatywna odmiana strategii akcyjne opartej na wartości wewnętrznej (potencjalnej) akcji wynikającej z potencjału spółki do generowania zysków oraz wartości posiadanego przez nią majątku.

Ta konserwatywna odmiana stawiająca za cel selekcję stabilnych podmiotów niedowartościowanych przez rynek, których wyceny odnoszące się do generowanych przez podmiot zysków znajdują się na niskich poziomach posiada wieloletnie ugruntowanie w historii finansów. Strategia taka bazuje głównie na instrumentach jakimi są akcje traktując inne instrumenty i gotówkę jedynie jako alternatywę w wypadku braku odpowiednich alternatyw inwestycyjnych na rynku akcyjnym w momentach, kiedy wyceny rynkowe są zbyt wysokie aby można było dokonać transakcji na zadawalających inwestora poziomach To jednak z uwagi na swój konserwatyzm widoczny głównie w kwestii akceptowalnych poziomów wycen oraz przywiązania do inwestycji, w przypadku których majątek obrotowy netto będący w posiadaniu spółki jest zbliżony do poziomu kapitalizacji podmiotu należy zaliczyć ten typ strategii do grona podejść umiarkowanych pod względem ryzyka o zmiennej stopie alokacji.

Ta konserwatywna strategia, której popularność powraca regularnie w momentach rynków spadkowych w ostatnich czasach nie cieszy się jednak powszechnym zainteresowaniem, gdyż nie nastawia się na osiąganie spektakularnych poziomów rentowności, a nacisk kładzie na osiągnięcie długoterminowych stabilnych stóp zwrotu oraz zachowywanie marginesu bezpieczeństwa, rozumianego jako rezygnacja z inwestycji w podmioty o wysokim poziomie wycen w stosunku do generowanych zysków i posiadanych aktywów. Istotną różnicą z obecnie panującym nurtem w inwestycjach jest też w przypadku tej strategii jej długoterminowy charakter oraz brak nakierowania na częste zawieranie transakcji.

Zaletą tego typu podejścia jest niewątpliwie przykładanie wysokiej wagi do dogłębnego poznania podmiotu będącego przedmiotem analizy inwestycyjnej. Do wad należy natomiast niewątpliwie zaliczyć wysoki wkład czasu i pracy jaką inwestor musi włożyć w analizę podmiotu, która w tym przypadku bardziej przypomina proces due diligence niż analizę jedynie podstawowych informacji charakteryzujących podmiot. Jako jedną z ciekawszych strategii z tego segmentu należy również zaliczyć strategie typu absolut return. Strategie tego typu za swój cel uznają osiąganie zysku niezależnie od warunków rynkowych, to znaczy zarówno przy spadku rynku, jak i na jego wzroście.

Jako podstawowy wariant tego typu inwestycji należy uznać strategię akcyjną polegającą na połączeniu krótkiej sprzedaży i tradycyjnych zakupów akcji. Możliwe jest tu też zastąpienie instrumentów bazowych przez instrumenty pochodne, co wielokrotnie ułatwia realizację transakcji. Realizując tego typu strategie inwestor dokonuje selekcji grupy „najgorszych” spółek na rynku, które odznaczają się najsłabszą kondycją finansową oraz najsłabszymi perspektywami rozwoju. Następnie należy wyselekcjonować grupę podmiotów o najlepszej kondycji finansowej i perspektywach rozwoju. Po dokonaniu dokładnych analiz i selekcji podmiotów inwestor dokonuje zakupu akcji lub instrumentów pochodnych na podmioty z grupy wzrostowej, a następnie dokonuje krótkiej sprzedaży lub sprzedaży instrumentów pochodnych na podmioty z grupy spadkowej.