Rynek nieruchomości mieszkaniowych i komercyjnych 2010

Przeczytaj także: Rynek nieruchomości mieszkaniowych i komercyjnych II kw. 2017

Według danych zawartych w raporcie, w przeciwieństwie do dużych firm, małe firmy poprawiły swój wynik netto w 2009 r. Sprzedaż liczona w m kw. rosła w stosunku do 2008 r., natomiast mierzona w mln zł tylko nieznacznie spadła w stosunku do 2008 r., a w porównaniu do 2007 r. wykazała wzrost. Bank ziemi uległ znacznym spadkom, natomiast gotowe mieszkania wzrosły w 2009 r. w stosunku do 2008 r. Oznacza to, że małe firmy nie ograniczyły tak masowo działalności produkcyjnej, jak duże.

Budownictwo mieszkaniowe w 16 miastach wojewódzkich

Jak zauważają autorzy raportu, tempo rozwoju budownictwa mieszkaniowego w poszczególnych miastach wojewódzkich kraju było zróżnicowane i uzależnione od wielu czynników np. wysokości popytu na lokale mieszkalne oraz dostępności terenów przeznaczonych pod inwestycje mieszkaniowe. W ośrodkach wojewódzkich, w których ww. czynniki były korzystne i dodatkowo realizacja inwestycji zapewniała wysoką stopę zwrotu, a przez to generowała wysoką zyskowność działalności deweloperskiej odnotowano najwyższe wzrosty rozmiarów budownictwa mieszkaniowego (Gdańsk, Kraków, Warszawa). W miastach tych udział firm deweloperskich w rozpoczętych nowych inwestycjach mieszkaniowych w latach 2002-2010 był największy i wyniósł po ok. 80% (w Warszawie i Gdańsku) i ok. 76% (w Krakowie). Dużą aktywność firm deweloperskich odnotowano również we Wrocławiu i Poznaniu, gdzie w latach 2002-2010 rozpoczęli budowę odpowiednio: ok. 76% i ok. 73% ogółu budowanych lokali mieszkalnych.

Wysoka nadpodaż mieszkań na niektórych rynkach największych miast wojewódzkich kraju będąca efektem boomu z lat 2006-2007, zawirowania na rynkach finansowych na skutek kryzysu oraz malejące wyniki sprzedaży spowodowały ograniczenia lub wstrzymywanie w 2009 r. przez firmy deweloperskie realizacji nowych inwestycji mieszkaniowych. Na przełomie lat 2009-2010 niewielki spadek cen mieszkań, większa dostępność kredytów w ramach programu RnS (zwiększenie limitów) oraz zapowiadane w nim zmiany stanowiły zachętę do zakupu lokali mieszkalnych. W efekcie firmy deweloperskie odnotowały poprawę wyników sprzedaży i niektóre z nich zdecydowały się w ub. r. rozpocząć wstrzymane wcześniej nowe inwestycje mieszkaniowe (w Warszawie, Gdańsku, Krakowie, Poznaniu), zwłaszcza w segmencie tzw. popularnym i bardziej dostosowanym do zgłaszanego popytu (o mniejszych powierzchniach i niższej cenie za m kw. lokalu).

W latach 2002-2010 na lokalnych rynkach mieszkaniowych miast wojewódzkich Polski zaobserwowano cykliczne zmiany w wielkości mieszkań oddawanych do użytkowania. W grupie siedmiu największych miast wojewódzkich kraju (z wyjątkiem Łodzi) skala rozbieżności efektów budownictwa mieszkaniowego pod względem przeciętnej powierzchni lokali była niższa w porównaniu z drugą grupą skupiającą dziewięć mniejszych regionalnych ośrodków.
Nietypowa sytuacja w Łodzi wynikała z dużego udziału budownictwa indywidualnego w ogólnej liczbie mieszkań oddanych do użytkowana, charakteryzującego się stosunkowo dużą powierzchnią użytkową lokali. Bariery ograniczające rozwój budownictwa mieszkaniowego były podobne w dwóch grupach analizowanych miast wojewódzkich. Wśród najczęściej zgłaszanych przez inwestorów problemów negatywnie wpływających na sektor nieruchomości mieszkaniowych wymieniano: brak aktualnych miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego lub niski stopień pokrycia planami powierzchni danego miasta (Bydgoszcz, Kielce, Łódź, Opole, Kraków, Warszawa), niską dostępność terenów pod budownictwo mieszkaniowe (Lublin, Kielce, Zielona Góra), brak infrastruktury na nowych osiedlach (Lublin, Rzeszów, Warszawa), nieuregulowany stan prawny części nieruchomości (Warszawa, Kielce) oraz trudności w uzyskaniu kredytów inwestycyjnych (Kielce).