Prasa a prezydencja Polski w UE

Przeczytaj także: Główny ekonomista Credit Agricole wygrywa ranking cytowań

W związku z nadchodzącym terminem startu polskiej prezydencji pojawiało się coraz to więcej imprez promujących nasz kraj za granicą. Szczególnie głośno zrobiło się o koncercie „Tu Warszawa” (1 lipca, Plac Defilad), którego koordynatorami zostali satyryk Krzysztof Materna i dziennikarz muzyczny Kuba Wojewódzki. Opozycji nie spodobał się fakt, że Wojewódzki kojarzony z „profanacją polskiej flagi” został wybrany, aby w godny sposób zaprezentować osiągnięcia polskiej kultury. Podczas wywiadu dla Gazety Wyborczej Krzysztof Materna wyjaśnił: „Chcemy pokazać, że z czego, jak z czego, ale z kultury powinniśmy być dumni. Koncert Tu Warszawa będzie także bezpośrednio transmitowany, z tego, co wiem, jest duże zainteresowanie telewizji europejskich. Teraz, gdy już przekonaliśmy rząd do „Paktu dla kultury”, mamy szansę częściej robić wydarzenia w tym stylu. Jeśli przyjdą ludzie i będą mieli możliwość odcięcia się od rzeczywistości, rozpoczynających się kampanii politycznych, to ja będę zadowolony” (Gazeta Wyborcza, Izabela Szymańska, „Przed prezydencją”, 17.06.). Na dwa dni przed objęciem prezydencji Janusz Lewandowski, komisarz ds. budżetu Unii Europejskiej, zapewniał, że Polska jest dobrze przygotowana do tego wydarzenia. Jednak ma też dużo obaw, ze względu na przetaczającą się po Europie falę kryzysu: „Warszawa jest nastawiona optymistycznie, natomiast tu w Brukseli jest dużo więcej niepokoju. Unia Europejska przechodzi przez kryzys,
w jakim nie była od chwili swych narodzin. Nie chodzi tylko o sprawy gospodarcze, ale także o klimat wewnętrzny o lęk co do przyszłości Unii. Jeszcze nigdy nie było w UE takiego nasilenia antyeuropejskich partii” (Super Express, Franciszek Tyszka, „Najtrudniejsza prezydencja w historii Unii Europejskiej”, 29.06.).

W lipcu zostało opublikowanych w ogólnopolskich dziennikach 370 artykułów odnoszących się do polskiego przywództwa w UE. Pierwszego lipca Polska na pół roku przejęła przewodzenie w Radzie Europy, które symbolicznie polskiemu premierowi przekazał premier Węgier, Viktor Orbán. Uroczystości związane z tym wydarzeniem rozpoczęły się o godz. 11. Najpierw na wspólnym posiedzeniu Sejmu i Senatu zostały odegrane hymny Polski i UE. Przemawiali: prezydent Bronisław Komorowski i marszałek Sejmu Grzegorz Schetyna. Następnie prezydent spotkał się w Belwederze z szefem Rady Europejskiej Hermanem Van Rompuyem, który był jednym ze specjalnych gości w Warszawie. W Gazecie Wyborczej ukazał się dokładny plan zajęć na ten dzień oraz kalendarz najważniejszych spotkań przewidzianych na najbliższe pół roku. Wynikało z niego, że już np. 6 lipca premier Tusk zaprezentuje plany prezydencji Parlamentowi Europejskiemu w Strasburgu, a dwa dni później do Warszawy przyjadą szef Komisji Europejskiej José Manuel Barroso i komisarze. Gazety znów przypomniały listę zadań, które rząd będzie starł się zrealizować prze kolejne sześć miesięcy: „Oficjalnie zależy nam na wzmocnieniu polityki wschodniej UE, przyspieszeniu prac nad bezpieczeństwem energetycznym i wspólnym rynkiem wewnętrznym. Będziemy też bronić wersji unijnego budżetu na lata 2014 - 2020, który przedstawiła Komisja Europejska. (...) Ale Polska ma także inne, ciche cele. Pierwszy to Eurogrupa. W niedzielę ministrowie finansów strefy euro zbierają się, by dyskutować, co dalej z Grecją. Polska jako kraj przewodzący Unii ma być o efektach informowana. Nasze ambicje są jednak większe. Chcemy brać - co będzie nowością - udział w jej posiedzeniach” (Dziennik Gazeta Prawna, „Polska ma ambicje być prawdziwym liderem Unii”, 01.07.). Tymczasem podczas rzeczonego przemówienia Donalda Tuska (06.07.) w Parlamencie Europejskim, które zostało pozytywnie ocenione przez główne siły polityczne w PE, już prawie przy pustej sali wybuchła polska kłótnia: „Europoseł PiS Zbigniew Ziobro atakował Tuska za działania niezgodne z europejskimi wartościami, jak ograniczanie wolności słowa i praw opozycji” (Rzeczpospolita, Anna Słojewska, „Polska awantura w PE”, 07.07.). Niedługo trzeba było czekać na skomentowanie zaistniałej sytuacji. Już następnego dnia prasa opisała awanturę w Strasburgu.