Prasa a prezydencja Polski w UE

Przeczytaj także: Główny ekonomista Credit Agricole wygrywa ranking cytowań

W listopadzie w prasie ukazały się 94 materiały na temat polskiego przywództwa w UE. Skupiono uwagę przede wszystkim na przemówieniu szefa MSZ, Radosława Sikorskiego (28.11.), na forum Niemieckiego Towarzystwa Polityki Zagranicznej. Politycy byli w większości przekonani, że wystąpienie Sikorskiego w Berlinie na temat przyszłości Unii było potrzebne. Część przedstawicieli opozycji była jednak zdania, że minister spraw zagranicznych sprzeniewierzył się interesom Polski. Prawo i Sprawiedliwość złożyło wniosek o odwołanie szefa dyplomacji. Według tego ugrupowania politycznego Radosław Sikorski dopuścił się zamachu na suwerenność Polski. Polska prawica uważała, że słowa Sikorskiego są nie do przyjęcia: „Przemawiając oficjalnie, jako polski minister spraw zagranicznych, Sikorski apelował w Berlinie, aby Niemcy ocaliły Europę przed kryzysem, bo tylko Berlin może uratować strefę euro. - Prawdopodobnie będę pierwszym ministrem spraw zagranicznych, który tak mówi, ale to powiem: mniej się obawiam niemieckiej siły, niż zaczynam bać się niemieckiej bezczynności - mówił w Niemczech szef MSZ” (Super Express, „Trybunał stanu dla Sikorskiego”, 30.11.). Według Naszego Dziennika: „Donald Tusk wiedział o głównych tezach berlińskiego wystąpienia ministra Radosława Sikorskiego. Ale nie docenił jego wagi i zbagatelizował skutki. Dlatego premier przez kilka dni milczał, a przedstawiciele rządu i Platformy Obywatelskiej starali się neutralizować negatywny przekaz” (Nasz Dziennik, „Knebel dla Sikorskiego”, 02.12).

Zdaniem profesora Dariusza Rosatiego: „- Polska jako kraj sprawujący prezydencję powinna mieć na uwadze interes ogólnoeuropejski. Ale oczywiście w tym przemówieniu było wiele nawiązań do polskiego interesu narodowego. Minister ma rację w tym, że rozpad strefy euro byłby katastrofą dla Polski” (Super Express, Franciszek Tyszka, „Sikorski słusznie wybrał Berlin”, 30.11.). Wcześniej dużo mówiono na temat szczytu G20 w Cannes (3-4 listopada). Jest to wydarzenie o tyle istotne, że na poprzednie spotkania Polska nie była proszona. Tym razem nasz przedstawiciel mógł zasiąść w delegacji UE. Jednak media sceptycznie odnosiły się do celowości szczytu, ze względu na kryzys w Grecji. Według dyplomatów nadzieje na to, że szczyt G20 zdoła uspokoić rynki, zawsze były bardzo wątłe. Ale ze względu na problem grecki szanse wypracowania wiarygodnego planu ożywienia światowej gospodarki maleją do zera. Wspomniano także o rozpoczętych za polskiej prezydencji prac nad projektem unijnego rozporządzenia dotyczącego ułatwień w e-handlu, które mają szansę zakończyć się za rok oraz o planach KE, aby postawić Polskę cztery razy przed unijnym Trybunałem Sprawiedliwości. Chodziło o to, że Polska nie wdrożyła (do 1 stycznia 2011 r.) trzeciej dyrektywy w sprawie wymogów kapitałowych oraz dyrektywy o dopuszczalnym stężeniu pyłków w powietrzu (do 11 czerwca 2010 r.). Kolejny zarzut to brak strategii ochrony morza, a następny – brak procedur przyznawania praw przewozowych liniom lotniczym, co blokuje konkurencję na trasach pomiędzy Polską a państwami spoza UE. Oprócz tego w związku z głośną sprawą skazania Julii Tymoszenko na siedem lat więzienia za nadużycia przy zawieraniu umów gazowych z Rosją, polski prezydent 28 listopada udał się z misja na Ukrainę. Tłumaczył, że chce przełamać impas w sprawie umowy stowarzyszeniowej między Ukrainą a Unią Europejską, która miała być podpisana na szczycie w Kijowie 19 grudnia. Bronisław Komorowski tłumaczył Wiktorowi Janukowyczowi, że wspomniana umowa otworzyłaby drogę do gospodarczej integracji Ukrainy z UE i zobowiązała Kijów do wprowadzenia reform politycznych. Jej parafowanie było jednym z głównych celów polskiego przewodnictwa w Unii. Ale zdaniem ekspertów szanse są nikłe.