Miedź i aluminium do lamusa?

Przeczytaj także: Innowacja na rynku komórkowym

Nanorurki to wykonane z węgla cylindry o grubości kilku nanometrów. Tranzystory wykorzystujące nanorurki mogą pracować z nieosiągalnymi dotąd częstotliwościami, sięgającymi 10GHz. Jednak dodatkową zaletą nanorurek jest ich umiejętność zapobiegania „zatorom” – potrafią bowiem szybko przekierowywać sygnał do innych układów. Jak dowodzi eksperyment amerykańskich badaczy, w oparciu o nanomateriały mogą powstać szybsze komputery, a także sieci komórkowe i bezprzewodowe. Spowolnienia spowodowane przekierowywaniem sygnałów są bowiem obecne w praktycznie wszystkich systemach elektronicznych.

Obecnie połączenia między układami wykonywane są najczęściej z miedzi, jednak w porównaniu z nanorurkami materiał ten znacząco spowalnia transmisję sygnałów. Niestety, nanorurki wciąż pozostają technologią przyszłości. Wciąż bowiem nie opracowano procesów, które pozwalałyby na tanią, masową produkcję nanorurek.